Dinsdag 25 mei '09.

Eindelijk lukt het ons om eens iets te schrijven. Het verhaal kan beginnen. Ik zal even terug gaan in de tijd. Het is al een tijdje geleden begonnen.

Er waren eens twee zatte voren in een kafeetje ver van hier, maar dicht bij jullie, laat in de nacht. Ze waren wat aan het zeveren en tegen elkaar aan het lameren, toen er een van de twee zei dat ie wel eens Afrika zou willen doorkruisen. 'Aha,' zei de andere, 'daar heb ik ook ooit over zitten denken.' Er werd nog wat doorgeboomd en gedroomd en na wat overleg op nuchterdere momenten zagen ze het allebei nog zitten om samen dit illustere plan ten uitvoer te brengen. Het plan bestond erin naar Kaapstad te vliegen, daar een auto te kopen en ermee terug naar huis te rijden. Tot de dag van vertrek werd het plan amper verder uitgewerkt. Veel ruimte voor avontuur!

16 Dagen. 16 dagen hebben we in Kaapstad gezeten. 16 Dagen van voorbereiding, pintjes drinken, vanalles uitzoeken, inkopen doen, auto's gaan bekijken, rondrijden, pintjes drinken, nog meer uitpluizen, auto kopen, auto registreren, geld transfereren, pintjes drinken, carnet regelen, verzekering regelen, nog inkopen doen (wat een mens toch zo allemaal nodig kan hebben)...

We hebben er de meest fantastische mensen ontmoet. Ben, een Engelsman. En zonder twijfel, zijn voeten bewijzen het, de broer van Sam de Hobbit, immer goed gezind en met een overtuigende lach. Shane 'I am wasted, but I'm Irish. Can I please smash your window?', slechts verstaanbaar als de drank het tempo van zijn spreken een beetje intoomde. Kim en Leo, de twee Nederlanders die net terug kwamen van een zes maand lange rondrit door zuidelijk Afrika en die ons enorm hebben voortgeholpen, met een schat aan informatie en materiaal. De mensen die mogelijks een auto te koop hadden staan voor ons bleken stuk voor stuk enthoesiastelingen, vol van jaloezie op ons project en vol van nuttige praktische tips en contacten.

Op de eerste zaterdagavond zijn we naar de Stormers, de Kaapstadse rugbyclub, tegen de Western Force, een ploeg uit Australië, gaan kijken. Het plan om over het veld te streaken hebben we maar laten varen, gezien de dertig beren op het veld. En we besloten dat het hooguit een mooie reclamespot zou zijn, met een pot vaseline in de hand. Een zeer spannende match, die nipt gewonnen werd door de Stormers.

Na redelijk wat auto-zoeken hebben we dan toch gekozen voor een Land Rover Defender 110 2,5 TDI uit 1996. (En toen waren ze met drie.) Een schitterend ding. Hoewel hier en daar wat roestig, en af en toe valt er wel iets af, heeft ie toch een goede motor, en het geheel is degelijk. De beste keuze voor de job. Niet bijster comfortabel weliswaar, maar ja, die dingen zijn gemaakt om te blijven gaan, niet om goed te zitten. En het enorme voordeel is dat die zeer eenvoudig ineen zit, en dus ook voor complete motorleken als wij nog enigszins begrijpbaar en besleutelbaar is. En, belangrijker, door iedereen met wel enig verstand van die dingen terug aan de praat te krijgen is.

Zondag zijn we met Nico, degene die ons de auto verkocht heeft, op een 4x4 pistetje gaan rondrijden. Beetje spelen en testen. Het was geruststellend te zien wat zo een autootje kan. Diep in het water en zeer steile stukken, mul zand, allemaal geen probleem mee. Dat was ongeladen. We zullen nog moeten zien wat dat allemaal geeft met onze spullen er in. We hebben er een daktent op gezet en een frigo in gestoken. Je moet goed kunnen slapen en toch een fris pintje kunnen drinken na een lange rit. Ook nog een extra reserveband en velg gekocht, maar die moeten we nog op elkaar zien te krijgen. Jerrycans op het dak, gasflessen achteraan gemonteerd, een afdakje langs de zijkant, tegen de regen en de zon... We lijken te zijn voorzien om de wereld rond te kunnen trekken.

Woensdag 20 mei zijn we er dan eindelijk aan begonnen. Slechts twee dagen na de oorspronkelijke planning. Na nog een snelle zoektocht naar een Zuid-Afrikaans en Belgisch vlagje en wat wisselstukken voor onze auto waren we dan eindelijk toch die stad uit. Fantastische stad, Kaapstad, maar het moet nu ook weer niet te lang duren. Zeker niet als je daar met zijn tweëen gebrand zit om te vertrekken en niet eens al te veel tijd vind om te toeristen.

's Avonds zijn we tot in Citrusdal geraakt, donderdagavond tot in Noordoewer, net over de grens met Namibië. Dat zal waarschijnlijk een van de vlotste grensovergangen zijn die we op de hele trip zullen tegenkomen. Zelfs de tax refund hebben we zonder probleem en zonder vragen kunnen verkrijgen. Vrijdagavond hebben we Maltahohe bereikt. Die naam klinkt inderdaad Duits, Namibië is een vroegere Duitse kolonie geweest. We hebben hier bij een Duitse op een boerderij gekampeerd, samen met Kevin, een Zuid-Afrikaan op rondreis. Don't mention the war, en vooral niet kamperen na zonsondergang ;) . Deze dagen was het vooral lang in de auto zitten, enorme afstanden, langs saaie lange rechte wegen, met zelden veel variatie in het landschap.

Vanuit Maltahohe zijn we langs grindwegen tot Sesriem gereden. Een lange rit langs rechte wegen. Tot er opeens een slag was, en de auto volledig onbestuurbaar schuin de weg over ging. Ik heb hem gewoon laten gaan, iedereen zegt van zeker nooit te remmen voor een obstakel maar de slag te incasseren, en we zijn uiteindelijk in de kant terechtgekomen. Welja, kant, in de eindeloze savanne eigenlijk. Ik dacht dat we een klapband hadden gehad, misschien door al dat getril of die scherpe stenen. Maar aan de wielen was niets te zien, de assen leken in orde, de stuurstangen leken OK, zelfs de helft het vogeltje dat de dag ervoor kennis had gemaakt met de bescherming van die stuurstangen hing er nog intact aan. Niets aan de hand dus, we hebben gewoon kennis gemaakt met het fenomeen 'drift'. Grindwegen, gebrek aan ervaring daarmee en achterwielaandrijvng zijn geen goede combinatie, heb ik mogen ondervinden. Het is wel een goede les geweest!

We zijn dan even later toch heelhuids in Sesriem aangekomen om daar de wereldbekende rode duinen te bezoeken. Buitengewoon fantastsich. Gigantische duinen, waarop de enkele groene bomen in de omtrek en de blauwe lucht sterk afsteken. Hier en daar een gemsbok, springbokjes en wat struisvogels. Het laatste stukje konden we weer wat spelen met de 4x4 in het zand. Een omgeving die zich moeilijk laat beschrijven, die je gewoon moet zien. En we hebben dan nog niet eens het kleurenspektakel van de zonsondergang gezien.

Zondag dan doorgereden naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië, 2500 km op de teller en tijd voor een onderhoud voor onze nog steeds naamloze witte def. Het enige dat we ondertussen van hem weten is dat hij van ons driëen ruimschoots de grootste drinkebroer is, met een 14-tal liter per 100km. We doen ons best maar komen nog niet eens dicht in de buurt. Niet dat er veel aan de auto moet veranderd worden, maar wij blijven nog steeds de grootste losers op gebied van automechanica. Dat het ons nog niet eens gelukt is het achterlicht te maken bewijst dit. Het is dus geen slecht idee van er eens iemand naar te laten kijken en hem eens een beurt te geven. En ondertussen hebben we nog wat tijd om onze Carnet de Passage verder te regelen.

Dinsdag 26 mei 2009.

Gisteren was een feestdag, wat voor ons betekende dat we er een zeer rustig dagje van gemaakt hebben. Er was amper iets open, dus we werden gedwongen. Vandaag zaten we de hele dag in de garage, waar we onze kameraad hebben achtergelaten. Er scheelde toch wel iets meer aan dan we dachten, dus hij geraakte vandaag niet klaar. De eindeloos vloekende mechanieker en zijn zo mogelijks nog meer vuilbekkende zoon hebben ons hier aan de hostal afgezet. Voor de meeste filters was het zo wat tijd om ze te vervangen. De koelvloeistof bleek zeer vuil, dus ook die moet ververst worden en de radiator moet eens goed gespoeld worden. Maar vooral, de kogellagers (of hoe heten die dingen in het Nederlands?) en een van de achterste aandrijfassen (idem?) bleken totaal versleten en worden vervangen. We hebben ook nog een aantal wisselstukken extra mee, we zijn nu goed voorzien. En we hebben vooral veel geleerd. Niet dat we ondertussen verstand hebben van motoren en auto's, nog steeds zelfs geen beetje, maar we weten nu wel hoe een wiel ineen zit, waar de carterdop zit, welke filters je hoe moet vervangen en kennen grosso modo de grootste en belangrijkste delen van het beesje. Een aantal dingen kunnen we nu zelfs eventueel zelf oplossen.

Morgen zou ie in orde moeten zijn. Wat ons een extra dag geeft in de spookstad die Windhoek is om toch nog wat extra prullaria in te slaan. Zonnebril bijvoorbeeld, en eventueel nog een dikke pull. Het is hier fantastisch weer in de winter: zonnige, warme dagen en frisse tot koude nachten. Dat slaapt heerlijk in onze daktent. En dan zouden we ongeveer volledig uitgerust moeten zijn om weer een heel stuk voort te kunnen.

De volgende etappe van onze route leidt ons naar Maun. Een stadje aan de Okavango delta, Botswana. Vandaar rijden we door naar Livingstone, aan de Victoria Falls, Zambia. Tot daar ergens veronderstel ik.