We beginnen meer en meer op een reisorganisatie te lijken. Onze wagen zit ondertussen propvol. We worden vergezeld van zowel Axel als Jan als we de grens met Uganda oversteken. Eén ding valt ons onmiddellijk op: de mensen lachen, zwaaien naar ons en zijn uitermate vriendelijk. Een hele verademing. De Rwandese heuvels vlakken enigszins af, maar het landschap is nog steeds adembenemend. Zoals Rwanda de diamant van afrika genoemd wordt, is dit de parel van Afrika. Hier merk je niets meer van “het land van Idi Amin”. Deze geschiedenis hebben ze ver achter zich gelaten. Dankuwel...

Onze eerste haltplaats is Lake Bunyoni, een meer op 2000 meter hoogte. We besluiten hier een extra lui dagje door te brengen. “La dulce far niente”, zoals ze in Italie prachtig weten te verwoorden. We komen hier Stuart en Susan tegen, een brits gepensioneerd koppel dat dezelfde trip in omgekeerde richting onderneemt. Ik veronderstel dat we elkaar ergens halverwege zijn tegengekomen. Na een hoop zeer waardevolle informatie uit te wisselen toch maar een plonske gedaan: brrr, toch eerder fris zo’n bergmeer... Eens opgedroogd nog een gezellige avond doorgebracht met een maaltijd aan het kampvuur. Goed nieuws over de Carnet de Passage dwingt ons een klein feestje te bouwen. Een schitterend begin hier in Uganda.

Daags daarop gelasten we onze tweede luie dag op rij toch maar af wegens slecht weer en trekken we richting Queen Elizabeth park. Alweer een compleet andere omgeving: een regenwoud temidden van een hoop vulkanische kraters. De honderden stekende tsee tsee vliegen weten de pret niet te bederven. In de namiddag trekken we te voet door een canyon in het regenwoud op zoek naar onze soortgenoten. Na een uurtje of twee weten we enkele chimpansees te spotten. Toch gek hoe goed deze beestjes op ons gelijken. Op sommigen zelfs nog meer dan op anderen, zeker?

We trekken verder noordwaarts en blijken de afstand weer iets te hebben onderschat. Tegen de avond bereiken we uitgeput Hoima.

Tijd om de evenaar over te steken. Na het nodige poseerwerk voor enkele verplichte fototjes staat het volgende park alweer voor de deur. Murchison falls is het meest spectaculaire wat de Nijl vertoont tijdens zijn duizenden kilometers lange tocht. Deze machtige rivier weet zich plotseling door een kloof van slechts 6 meter te persen wat een immense natuurkracht met zich meebrengt. Niet echt een hoge waterval maar dit wordt meer dan goed gemaakt door de kracht dat ervanuit gaat. Explosies van water waar je wel even voor gaat zitten.

De volgende dag besluiten we tegen 7 uur te vertrekken. Zoals het reeds zovaak verlopen is vertrekken we tegen 10 uur. We steken de blauwe Nijl over met de ferry vergezeld van een bus vol schoolkinderen. Ik neem het poseren voor de eerste 25 foto’s op mij, terwijl Toon de rest afwerkt. Een foto met een Mzungu lijkt voor hen interessanter dan het eigenlijke nationale park. We vervolgen onze tocht door het park. Een hele beestenboel alweer met een hoop beestjes die we nog niet waren tegengekomen: Oribis en hartebeesten. Zeer geslaagde uitstap.

We trekken terug zuidwaarts richting de evenaar en vinden een uitermate leuke kampeerplaats waar ze een kweekproject voor neushoorns hebben. Na 6 jaar hebben ze hier hun eerste success geboekt met een nieuwe geboorte. Moeizame onderneming wel. Spijtig genoeg zijn de neushoorns niet gedag komen zeggen.

Eens in Kampala aangekomen gaan we onmiddellijk op zoek naar DHL om onze Carnet te laten opsturen. Na ettellijke uren vast te zitten in het verkeer (waar niet echt verkeersregels gelden) bereiken we DHL. “Misschien overmorgen en anders na het weekend”, krijgen we te horen. Twee dagen later blijkt er nog steeds niet zijn aangekomen en besluiten we richting Jinja te trekken, de bron van de Nijl.

Hoogtepunt in Jinja is White Water Rafting, waar we dan ook gretig op zijn ingegaan.De rapids hier gaan tot categorie 5, de hoogste categorie waar ze klungels zoals ons op toelaten. Na wat instructies (“Try to hold on to the boat, if not let the water do its thing, don’t fight it”) begonnen aan de eerste rapids. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na enkele rapids weten we de boot niet meer te controleren en worden we met zijn allen het water in gecatapulteerd. Even kopjes tellen en we kunnen weer verder. De categorie 5 rapids lijken we goed te overleven, het zijn de lagere categoriën die ons problemen opleveren. Ook de zevende rapid weet ons te kapseizen. Even kopjes tellen...Waar is Axel? Zijn we eindelijk af van den Duits? Heel de boot hoopt met ons mee J, maar hij wordt door een andere boot opgevist en aan boord gebracht. Volgende keer beter dan maar...De categorie 6 rapid passeren we te voet langs de oever (iets te gevaarlijk, houdt je een 25 tal seconden onder water als je eruit tuimelt) en we besluiten de dag met de laatste rapid, genaamd de “Bad Place”). Nat genoeg, hongerig genoeg, dorstig genoeg is het tijd voor een BBQ en nog wat napraten over de avonturen van de dag.

Een telefoontje naar DHL Kampala leert me dat de Carnet is aangekomen ... in Kaapstad. Juiste document, verkeerde stad (land zelfs). Het ziet ernaar uit dat we hier nog enkele dagen zullen doorbrengen. Zonder dit document kunnen we Kenia namelijk niet binnen. Enkele dagen luieren, een boekske lezen, een plonske doen in de Nijl, naar de kapper gaan: nu ja voor Toon toch. Enkele uren verstrijken sinds Toon de kapper heeft opgezocht en ik begin reeds het ergste te vrezen. En jawel, daar komt ie dan, volledig met haarstukken en vlechtjes. Sean Paul is in Da House, hilarisch (zie foto’s). Dit heeft Axel en mij toch wel enkele uren buikpijn van het lachen bezorgd. Je moet je tijd met iets doorbrengen zeker...

Een 9-tal dagen na de bestelling bij DHL Kampala blijkt onze Carnet zijn aangekomen. Dus even een op en afje naar Kampala voor het document. Eindelijk, Kenia lonkt. In ieder geval zeer hard genoten van Uganda. Tot in Kenia...