We laten het Midden-Oosten achter ons en trekken een nieuwe wereld in. Door de tijd die we gewonnen hebben door Egypte te laten vallen, plannen we een tweetal weken in Turkije door te brengen. Aangezien Toon hier reeds eerder geweest is heb ik een persoonlijke gids bij me. Laten we hopen dat hij zich genoeg herinnert van 17 jaar geleden.

De grenspost verloopt weer behoorlijk moeizaam. We moeten visums en de zoveelste verzekering dokken. Net als we willen vertrekken ziet de douane de jerry cans met diesel op ons dak staan. Aangezien de dieselprijzen in Turkije absurd hoog zijn (1.25 euro) laten ze niet toe dat je extra diesel binnenbrengt. Wij waren uiteraard niet van plan om zomaar onze saoudische diesel weg te kappen, dus startten we een discussie. Het liep ondertussen tegen 19u aan, wat tijdens Ramadan ‘feeding time' betekent voor de moslims. De honger van de douane beambte heeft ons hier dus uiteindelijk gered en we trekken Turkije binnen met diesel en al. Onze eerste stop is Gaziantep, een moderne turkse stad die bekend staat voor de best baklava ter wereld. Lekker en ongelofelijk zoet.

We trekken verder naar Capadocie. Althans dat willen we, maar de auto begint weer eens te roken. Na het hele dashboard open te vijzen en alle draden te controleren weten we het euvel te verhelpen en kunnen weer op weg. Capadocie is een fabelachtig landschap bezaaid met ‘fairy chimneys': dit zijn rotsachtige structuren van samengeperst vulkanische as waar mensen sinds eeuwen woningen en kerken (alsook duiventillen) hebben uitgehouwen. Een heel aantal van de woningen vergt wat klimwerk om er in te geraken. Op sommige plaatsen is een heel labyrinth van gangen en kamers te vinden. Het is een soort ontdekkingstocht voor ons.

Enige nadeel van Capadocie: het is hier ijskoud. Drie graden celcius is toch een beetje koud voor mensen komende van de Sahara. Vandaar een nieuw plan: op naar de kust.

Op weg naar de kust houden we nog even halt aan Aspendos, een oude romeinse site. Meest bekende hier is het amfitheater, befaamd voor zijn uitstekende akoestiek. Spijtig genoeg waren er geen luidruchtige Amerikanen of Hollanders in buurt om hier ten volle van te kunnen genieten.

We houden vervolgens halt in Side, een hyper-toeristisch badplaatsje waar Duitsers en Scandinaviers komen bakken en braden. Afrika lijkt wel zeer ver weg hier.

We trekken dan maar door naar een zeer relax plaatsje, Olympos. Dit is een echt backpacker plaatsje met een prachtig strand gelegen in een schitterende baai omgeven door de bergen. Een dagje op het strand en toch ook nog even de omliggende ruines bezocht. Turkije ligt namelijk bezaaid met omgevallen stenen.

‘s Avonds bezoeken we Chimaera, een plaatsje waar reeds sinds eeuwen vuur uit rotsspleten komt. Toon is redelijk onder de indruk van dit fenomeen, ikzelf vind het hetzelfde terug in mijn aansteker. Het vuur zou trouwens vanzelf terug moeten aanschieten als het uitgaat. Toch even uittesten en wat blijkt: NIET WAAR. We maken er een spelletje van om zoveel mogelijk van Chimaera uit te blazen. Achteraf toch braaf alles terug aangestoken voor de volgende toeristen..

Onze volgende haltes (Kas en Fethiye) zijn zeer gezellige kleine badplaatsjes aan de Turkse Riviera. Een plonske in de Middellandse Zee en een wandelingske op de dijk. Lekkerluidagen...Heerlijk. Op weg naar Fethiye hebben nog even de kleine baantjes genomen. Hopeloos verloren gereden lijken we hier goed gebruik te kunnen maken van onze 4x4. We passeren hier tal van kleine Turkse dorpjes in een adembenemend berglandschap. Dit is denk ik eerder het Turkije dat Toon zich herinnert, voordat het onder de voet gelopen is met toeristen.

We trekken terug richting Antalya en gaan op zoek naar Katrien, die hier een relax weekje aan de Middellandse zee heeft geboekt. Enig probleem, ze lijkt wel in een bewaakte burcht te verblijven. Ik geraak er niet binnen en zij heeft zelfs zeer veel moeite om buiten te geraken. Het is hier blijkbaar niet de gewoonte om zonder hostess het hotel te verlaten. Ze maken zich duidelijk zorgen over de modderige Landrover voor hun poort, past niet echt in het plaatje.

Tijd voor wat geschiedenis en cultuur: we trekken naar Sagalassos, een oude romeinse site die door het archeologisch departement van de KULeuven wordt gerestaureerd. Na 19 jaar is er al iets hersteld, maar het lijkt toch nogal traag vooruit te gaan. De meeste stenen liggen nog neer en aan de nummertjes op de stenen te zien merk je wel dat het puzzelwerk begonnen is.

We trekken door naar Pammukale, een streek dat door de ettellijke warmwaterbronnen reeds eeuwen gebruikt wordt als kuuroord. Het kalkrijke water heeft de berg helemaal wit gekleurd en bezaaid met plateautjes van kleine vijvertjes. Het kleurenspel is hier zeer indrukwekkend. Boven ligt er nog een oude historische stad (ook weer door aardbevingen verwoest) die de meeste toeristen links laten liggen. Voor wat ik gezien heb toch een van de betere sites.

We hebben ongeveer alles gezien wat we wouden in Turkije en zetten ons kompas terug richting Belgie. Door de Dardanellen over te steken bereiken we Europa. Het schiereiland hier heeft een bijzondere rol gespeeld in WW1. Hier hebben de geallieerden geprobeerd een doorgang te forceren naar Istanbul en heeft ook Ataturk naam en faam gemaakt door hen dit te verhinderen. Duizenden Ozzies en Kiwis zijn hier komen sterven en je vindt hier dan ook het ene militaire graf na het andere.

Er is nog slechts een ding dat ons verhindert Turkije te verlaten. We moeten nog naar de Hammam. We steken hiervoor nog even de Dardanellen over en trekken de turkse sauna in. We laten al het afrikaanse vuil van ons afschrapen en krijgen er nog een massage bij en al. We zijn volledig klaar voor Europa